Van switi naar dushi en weer terug

Hallo allemaal!

Ik heb weer een hoop te vertellen, dus het zal wel weer een lang verhaal worden!

Gisteren kwam ik terug van een ontzettend leuke reis naar Curaçao. Wat hebben we daar kunnen genieten van vijf dagen zon, zee en strand! Een stukje armer qua geld, maar enorm veel rijker qua ervaringen.
Donderdag op vrijdagnacht, om 4.00 uur, begon onze vakantie in een vakantie. Félice was verstandig op tijd naar bed gegaan, om toch nog wat uurtjes slaap te pikken. Maar ondergetekende kon natuurlijk geen stapavondje missen en heeft door gehouden. Niet geheel zonder spijt natuurlijk. Maar gelukkig lagen de bankjes op het vliegveld erg lekker (Niet dus!).
Op het vliegveld aangekomen, wachtte ons het nieuws dat onze vlucht vertraagd was door dauw. De vertraging werd uiteindelijk twee uur... Maar dat mocht de pret niet drukken, want: WE GINGEN NAAR CURAÇAO!!
Aangekomen in het paradijsje was het even zoeken naar onze studentenkamers. Onze straat is blijkbaar niet zo bekend. Onze koffers werden neergeploft en uiteraard werd meteen het strand opgezocht. We hebben als prinsesjes lekker in de zon gelegen en de bediening kwam ons aan het strandbedje heerlijke cocktails en smoothies brengen. Living the good life zoals ze het ook wel zeggen.
Maar we keken allemaal uit naar de zaterdag!! Zwemmen met dolfijnen stond op de planning. Spannend! Robin en Anouk waren het eerst aan de beurt. Félice en ik mochten mee, zodat we foto's konden maken. En alleen het kijken naar die beesten in het water was al leuk. Magnifieke beesten zijn het zeg!
Maar toen was het de beurt aan Félice en mij. We kregen eerst een briefing over dolfijnen. Het schijnt dat ze met hun sonar je hele lichaam kunnen 'scannen', zelfs je inwendige organen. Maar daar denk je eenmaal in het water totaal niet meer aan. Ik had één en al oog voor de beesten, die van dichtbij overigens enorm zijn!
Gewapend met flippers gingen we het water in. Wat voelen ze zacht aan zeg! Voor de vrouwen die mee lezen: Het voelt een beetje als net geschoren natte, gladde benen, hahaha.
De trainster leerde ons verschillende handgebaren zodat we verschillende 'spelletjes' met de dolfijnen konden spelen. En ik heb een dolfijnenkusje gekregen!! Verder hebben we gedoken met de dolfijnen. Wanneer jij onder water duikt, komt de dolfijn achter je aan. En deze houdt je in de gaten tot je naar boven gaat. Pas dan komt hij ook naar boven. Heel bijzonder!
Helaas konden we maar een halfuurtje genieten. Nog één laatste duik en we moesten terug naar de kant. Maar ik heb wel al besloten dat ik dit nog een keer wil gaan doen in mijn leven.
Van de rest van onze tijd in Curaçao kan ik een korte samenvatting geven, namelijk: Zon, zee, strand! We hebben de kans gegrepen om even lekker niks te doen en te genieten van de zon. We wisten al bijna niet meer hoe deze er ook al weer uit zag door al die regen in Paramaribo.
Wel zijn we Willemstad nog even in geweest om culinair Curaçao te ervaren en even lekker te shoppen.
In het centrum staan trouwens van die grote letters, waar je leuke foto's mee kunt maken. 'Laten we erop klimmen', hoor ik Félice nog roepen. Haha, wat hebben we gelachen om haar gestuntel! Anouk heeft geholpen Félice op zo'n letter te krijgen en Robin heeft dubbel van het lachen alles vast gelegd. 'Ga jij maar eerst', zei Félice nog. 'Want jij hebt een lange jurk aan. Mocht je er niet op komen, dan hoef ik het niet te proberen.' Ik stond al boven en kon ook mee lachen om het tafereel dat zich aan mijn voeten afspeelde. Maaaaar, de foto's zijn wel leuk geworden.
En natuurlijk zijn we ook gaan stappen! We moesten natuurlijk ook even proeven aan het nachtleven van Curaçao. En nu snap ik ook waarom er in Suriname alleen vrouwelijke stagiaires zijn. De mannen zitten namelijk allemaal in Curaçao! We gingen dus van 'switi' naar 'dushi'. Ook hier zijn de mannen niet bepaald verlegen. Maar wees gerust, er zijn er geen blijven plakken! Wel een paar uit Herten, Roermond en Geleen tegen gekomen.
Leuke feitje over Curaçao (ofja, het is eigenlijk helemaal niet zo leuk): Iedereen stapt daar na het stappen gewoon dronken achter het stuur. Dat is daar heel normaal. Er worden ook nooit blaastesten afgenomen. Zolang je maar geen brokken maakt zit je goed. Heel apart dat dit daar allemaal gewoon kan!
Maar na vijf heerlijke dagen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Ja, we noemen Paramaribo allemaal 'thuis'. In het vliegtuig heb ik lekker gediscussieerd met Wayne. Hij kwam naast ons zitten met de mededeling: 'Hoi, ik ben een terrorist. Grappig, een terrorist naast twee blanken.' Ik wil niet vooroordelen, maar hij zag er echt uit als een terrorist! Compleet met baardje, keppeltje en vier mobiele telefoons. Maar het was een aardige vent. Met hem heb ik een tijdje gepraat over het geloof, waarom er natuurrampen en oorlogen plaatsvinden als er een God bestaat en nog veel meer. Interessant. Ik vertelde dat ik niet in God geloofde, maar wel in 'iets' Hij zei: 'I know it's inside you. I hear it in the way you speak about a 'higher power'. It just needs to come out.' Dus wie weet...

Vandaag heb ik de halve morgen gehuild. Niet omdat ik thuis zo mis, maar omdat we afscheid hebben genomen op stage. De hele school werd opgetrommeld om afscheid te nemen. Met een speech en luid applaus werden we bedankt voor de afgelopen maanden. De kinderen van mijn eigen klas verrasten me nog met een tekeningenboek, foto's van mij voor de klas, oorbellen, een sieradendoosje en een broche. Hierdoor brak ik al. En toen er een paar kinderen begonnen te huilen, was zelfs mijn waterproof make-up niet meer te redden. Van het team van O.S. Blauwgrond kregen alles stagiaires een sleutelhanger en een pangi. Dit is een traditionele omslagdoek die door creoolse vrouwen wordt gedragen. Super leuk! En van mijn kleuterklasje heb ik een 'I love SU' shirt gekregen en een pennenhouder met pen. Heel lief dat ze ons afscheid zo groots hadden aangepakt. Het was heel bijzonder, maar het maakte het wel des te zwaarder.
Eenmaal in de klas was er geen houden meer aan. De kinderen huilden echt tranen met tuiten. Hartverscheurend om te zien. Mensen die me kennen weten dan ook wel dat ik het toen helemaal niet droog hield. De kinderen stikten me bijna, zo stevig hielden ze me vast. Ze wilden niet dat ik ging. 'Ik kan je niet missen juf.' Ik heb ze beloofd dat ik nog een keer terug kom met mijn 'papa en mama', om nog een laatste brasa te geven. Hiermee kon ik ze een beetje sussen. Maar ik kijk nu al op tegen het moment dat het dan tijd is om te gaan. Ik denk maar aan een uitspraak van Winnie the pooh, die ik vond op internet: 'How lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard.'

Nog maar even niet bij het afscheid stil staan en genieten nu het nog kan! Want de tijd vliegt hier.

Vanavond lekker uiteten met een deel van het schoolteam, daarna lekker op stap, vrijdag op stap, zaterdag op stap en zondag bijkomen van een fantastisch weekend. Mooie planning al zeg ik het zelf, daar kan ik wel mee leven.

Nog 19 dagen en dan ben ik alweer thuis!
Bosi Inge