Huilen met de poncho aan!

Zo, de eerste tripjes zitten er al op. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met vertellen, zoveel hebben we meegemaakt! Ik zal het overzichtelijk houden en bij het begin beginnen.

Zondag ben ik met vier dames per taxi naar Leonsberg gereisd. Daar stapten we met gids Kenny op een korjaal waarmee we naar het voormalige fort Nieuw Amsterdam zouden varen. Nieuw Amsterdam is nu een openluchtmuseum waar de geschiedenis nog goed terug te zien is.
We hadden echt geluk met Kenny, want wat een leuke gids was dat! Hij vertelde dat hij erg ziek is geweest en twee herseninfarcten had overleefd. Mensen rondleiden als gids was een soort therapie voor hem. Mam, je kunt wel raden dat ik natuurlijk smolt voor die arme man!
Nadat we Nieuw Amsterdam binnenstebuiten hadden gekeerd, kregen we bericht dat er in de buurt wilde dolfijnen gespot waren. We stapten meteen in de korjaal en volle kracht vooruit!
En wat waren ze leuk om te zien! Volgens Kenny zijn dolfijnen erg nieuwsgierig en komen ze op geluid af. Anne-Sophie stond voor in de boot met de camera in de aanslag terwijl Evelien in ik als een stelletje flappies op een fluitje zaten te blazen. Maar Kenny had wel gelijk! De dolfijnen kwamen dichterbij om een kijkje te nemen.
Nadat we uitgespot waren, voeren we door om aan land een hapje te gaan eten. Uiteraard bestond het feestmaal uit bami en nasi. Lekker, want dat hadden we hier nog niet geproefd (Lees: je eet hier niet anders). Na het eten werden de lange broeken, vestjes en dichte schoenen tevoorschijn gehaald. We gingen namelijk in het pikkedonker het moeras in om kaaimannen te zoeken. En in het moeras wemelt het van de muggen (dat hebben we gevoeld!!).
Kenny ging niet mee. 'Ik ben niet gek', zei hij. Dat stelde Evelien, die totaal niet bang was (wel!) helemaal gerust (niet!). We zaten in een gammel bootje, klaar voor vertrek. Al gauw hadden we wat kaaimannetjes gespot. Onze gids, die overigens 16 jaar was, ving ze gewoon met de blote handen. Hij bond de bek dicht met een doodgewoon keukenelastiekje en je kreeg de kaaiman op schoot. 'Goed vasthouden', was zijn advies. 'En als het niet meer lukt, los laten in de boot'. Ja daaaaaag! En dan met drie tenen minder terug zeker? Gelukkig hield mijn kaaiman zich rustig. De andere meiden waren niet zo enthousiast als ik, dus ik moest het oh zo aaibare beestje de hele weg vast houden.
Eenmaal aan land vond een korte fotoshoot plaats. Ik denk dat de spanning teveel werd voor het kaaimannetje in mijn handen, want hij plaste me helemaal onder. Nouja, kan ik dat ook van mijn 'to do' lijstje afstrepen!
De beestjes werden vrij gelaten en we voeren terug naar het vaste land. Kenny stond ons al op te wachten om vingers te tellen! We voeren terug naar Leonsberg, nog even op de foto met Kenny en terug naar huis na een lange, maar geweldige dag!
Kenny zien we terug in juli, dan gaan we weer met hem op trip.

Maandag hadden we een relaxdag ingepland. Lekker aan het zwembad ontspannen en even volleyballen en dansen met Anne-Sophie in het water. Wat hebben we gelachen!!

Dindag was het tijd voor de tweede trip! Eigenlijk konden we niet meer mee, maar gelukkig kon Stanley (Ja Rob van Grimbergen, ik weet dat jij dit leest en nu in je vuistje zit te lachen), nog wat voor ons regelen. We gingen naar het eilandje Galibi. Daar in de buurt komen in deze tijd van het jaar reuzenschildpadden aan land om eieren te leggen. Maar ik zal eerst de reis er naartoe beschrijven. Natuurlijk moesten we per bootje naar Galibi, want het is een eilandje. Op advies deden we poncho's aan tegen het spetten van het water, anders konden we behoorlijk nat worden. Félice zat aan de goede kant van de boot en had weinig last van het water. Maar Evelien en ik waren totaal doorweekt! We zaten er zo zielig bij, dat we er maar mee lachen hebben.
Maar de aanblik van Galibi maakte veel goed. Wat is dat een mooi eiland zeg. Achteraf ben ik wel blij om weer op het vaste land te staan, want dat zand kwam me na twee dagen echt de keel uit. Knap dat die mensen daar kunnen leven, niks voor mij!
Op Galibi liepen twee wilde doodskopaapjes rond. Zij wilden wel met ons op de foto (in ruil voor eten natuurlijk)! 's Avonds hebben we traditioneel gedanst op de culturele avond. Daarna kwam het moment waar we naar uit hadden gekeken. We gingen in het donker het strand op, waar reuzenschildpadden aan land kwamen om eieren te leggen. Wat was dat bijzonder om te zien! De eieren lijken net pingpongballetjes.
Ohja, we hebben ook nog een nieuw woord geleerd van onze Hollandse groepsgenoten: Bal gehakt! Ze gebruiken het als scheldwoord, om iemand te roepen, gewoon tussendoor. Nouja, eigenlijk voor alles!
Na lekker te hebben geslapen op Galibi, voeren we naar Frans-Guyana. Daar hebben we een gevangenis bezocht, waar criminelen uit Frankrijk naartoe werden gedeporteerd wanneer ze een misdaad hadden gepleegd. Wat daar allemaal gebeurd is zal ik verder niet toelichten, maar het moet er verschrikkelijk zijn geweest...
De dag was alweer bijna om, dus het was tijd om naar huis te gaan. Moe van alle indrukken hebben we lekker niks meer gedaan 's avonds. We hebben ons dus al aangepast aan de mentaliteit hier.

Korte samenvatting: Het waren tripjes om niet te vergeten!!

Tot snel!
Liefs Inge

p.s.
Kinderen van De Klink: Leuk om te lezen dat jullie me volgen. Grote lach op mijn gezicht als ik de berichtjes lees! En natuurlijk mis ik jullie ook. Na de vakantie kom ik zeker nog een keertje terug!!