I had a dream

Kuneti!

Net terug van de Raleighvallen. Volgens mij heb ik het hele weekend gedroomd. Onwerkelijk hoe mooi de wereld kan zijn. We hebben plekken gezien waarvan je verwacht ze alleen op ‘National geographic’ te zien. Bovenop de Voltzberg, op zo’n 240 meter hoogte, na een flinke klim had ik een ‘I’m the queen of the world’ gevoel!
Maar ik zal beginnen bij het begin, want zo snapt niemand er wat van. Vrijdagmorgen vertrokken we met een groep van twintig (waaronder een kindje van nog geen anderhalf) naar de Raleighvallen. De Raleighvallen is een natuurgebied van ongeveer 78.0000 ha groot. Er stond een busreis van een kleine acht uur op ons te wachten, gevolgd door een boottocht van een dikke twee uur. Een lange dag voor de boeg dus. Gelukkig maakte gids Venski onze reis gezellig. Hij vertelde veel over het land en we hebben de gebruikelijke reisliedjes gezongen. Na de lange busreis volgde de boottocht. Ik denk dat de meeste mensen van onze groep hier minder goede herinneringen aan hebben. We werden namelijk overvallen door een stortbui die minstens driekwartier heeft geduurd. De druppels waren zo groot, dat het net hagel was. Dus, huilen met de poncho aan, part 2. Nouja, huilen… Evelien en ik hebben er maar het beste van gemaakt en de meest onnozele liedjes uit ons repertoire werden even lekker vals ter oren gebracht. Venski deed vrolijk mee, maar of onze groep er ook mee kon lachen, laat ik even in het midden.
Maar het uitzicht op onze accommodatie was echt grandioos! De foto’s zijn mooi, maar in het echt was het een kippenvelmomentje hoor.
De spullen werden uit de boot geladen, de hangmatten en klamboes werden opgehangen en we waren klaar voor een spannende eerste avond met een hoog adrenalinegehalte. Dit kwam niet omdat we het zo’n spannende weekend vonden. Venski had me beloofd een vogelspin voor me te zoeken. Maaaaaar, dan moest ik wel mee. Hij wist waar zich een nestje bevond, dus we hadden de achtpotige griezel al snel gevonden. Weer een kippenvelmomentje, maar dan net iets anders… Voor ik het wist liep er van alles over mijn lichaam: het beest op mijn arm en de rillingen over mijn rug. Maar wat een kick!! Natuurlijk voelde ik me daarna enorm stoer. En dan wil je meer! Maar nog een keer op arm was niet uitdagend genoeg meer. Dus Venski besloot dat de spin op mijn hoofd moest. Aaaahhhhh, wat een ervaring!!!! Ik denk dat ik nu wel over mijn insectenfobie heen ben.
Na zo’n vermoeiende reisdag werd het niet al te laat gemaakt en de hangmatten hingen al snel vol.
Zaterdag wachtte ons een flinke klim. De Voltzberg stond op de ‘to do’ lijst. Om bij de Voltzberg te komen, moesten we 2 minuten en 50 seconden varen. Haha, de gidsen zijn hier heel precies! Als je bijvoorbeeld vraagt hoe laat het is, krijg altijd antwoorden als: ’12 minuten voor 1,’ of ‘8 minuten over half 4.’ Na het boottochtje hebben we een 8 km lange jungletocht gelopen om bij de berg te komen. Steve Irwin zou trots op ons zijn geweest! Tot je knieën door het water, onder boomstammen door, er overheen. Venski kapte paden voor ons open met zijn kapmes. Dit ging een aantal uren door. Totdat we op een plateau kwamen met het uitzicht op de Voltzberg. Toen was iedereen toch wel een momentje stil. Wauw!! Ik hoop dat de foto’s een beetje een indruk geven van de dingen die ik nu op mijn netvlies heb staan, want dit zou echt iedereen een keer gezien moeten hebben in zijn leven!
Op het plateau was er tijd voor de inwendige mens (de lunch) en een plaspauze. Ik kan je wel vertellen dat ik nog nooit op zo’n mooie plek wild heb geplast, haha!
Met volle maag en nieuwe energie konden we beginnen aan de klim. En het woord klim is zacht uitgedrukt! We moesten een halve kilometer stijl omhoog. Er leek geen einde aan te komen. Naar lucht happend bereikten we de top. Toen ik om me heen keek, voelde ik helemaal niet meer hoe moe ik was. Op zo’n moment vergeet je even adem te halen. Iedereen heeft de film ‘The lion king’ wel gezien. Het moment dat Mufasa aan Simba laat zien hoe groot zijn koninkrijk is, daar was het mee te vergelijken. We keken uit over een eindeloos groen bed van bladeren. Natuurlijk werd er op de berg uitgebreid gefotografeerd om deze indrukken vast te leggen. En om de meest rare poses hebben we ook behoorlijk lol gehad.
Ik vond het wel een mooi moment en een speciale plek om een verjaardagsliedje voor Fanny te zingen, die zondag jarig was. Venski heeft speciaal voor haar in het Sranan gezongen. Een verjaardagsgroet vanaf de Voltzberg, wie kan dat nu zeggen?
Nog even op de nek bij schele Hugo, Hugo nog even op de rug bij blondie (Hij vond het heel raar dat een vrouw sterk genoeg was om een man op haar rug te dragen) en we waren weer opgepept voor de afdaling. Tijdens de terugtocht was de groep iets stiller. De piep waas bienao laeg! Aan het einde van de tocht wachtte ons een verkoelende duik bij een watervalletje. Een heerlijke afsluiting van een behoorlijk zware tocht.
Evelien, die voor mij verder door het leven gaat als ‘Eef’, had tijdens de tocht haar enkel omgeslagen. Gelukkig was Venski van alle markten thuis en kon hij haar enkel losmaken met een sportmassage. Hij vroeg of ik ook ergens last van had. Ik zei dat mijn schouders een beetje vast zaten door het slapen in een hangmat. Hij wilde me wel even los maken. !@#$%^&*(), wat heb ik pijn geleden! Ik dacht dat massages lekker hoorden te zijn… Maar het was daarna wel lekker soepel.
’s Avonds was het natuurlijk tijd voor een gezellige avond. En met wat borgoe (rum) en een aantal pakjes kaarten is dat niet moeilijk. De nodige drankspelletjes werden gespeeld en de stemming kwam er al snel in. Ik kan je vertellen dat je uit je broek scheurt als je met een baggy broek (broek met laag kruis) op iemands rug probeert te springen. En dit heb ik natuurlijk van horen zeggen, hahaha! Had je bij moeten zijn, zullen we dan maar zeggen.
’s Morgens werd iedereen gehavend wakker. Het was geen gezicht! Onze kokkin Audrey kon veel goed maken met een lekker pannenkoekenontbijt. Na dit krachtvoer hebben we nog een wandeling gemaakt van anderhalf uur. Tussendoor lekker relaxen aan de rivier, totdat weer een nieuwe stortbui de pret kwam bederven. Doorweekt glibberden we terug naar onze accommodatie, onder melig gezang van de bootjongens. Wij riepen: ‘Reeemiiiiix!’ En dan antwoordden zij met: ‘Blub blub’ Geen idee waar op slaat of hoe we erop kwamen, maar als je melig bent is alles grappig. Dus de rest van het weekend hoorden we uit alle hoeken: ‘Remix, blub blub.’
Na de wandeling zijn we vogels gaan spotten op een klein vliegveldje. Grappig om te weten was dat op dat vliegveldje de dames van ‘Echte meisjes in de jungle’ zijn geland. We zijn ook op de plek geweest waar zij hebben geslapen. Venski vond hen maar zeikerds, haha.
Maar ik had het over vogels spotten. We hebben heel mooie ara’s gezien, toekans en nog een aantal soorten waar ik de naam niet meer van ken.
Na het vogel spotten kwam er een Amerikaanse onderzoeker met een kikker aanlopen. Ik vroeg voor de grap of ik deze mocht kussen, om te kijken of het misschien een prins was. Hij vond dat ik dit dan ook echt moest proberen. En natuurlijk stond iedereen achter hem. Dus ik verzamelde al mijn moed en iedereen stond er omheen te giechelen. Na een paar mislukte foto’s, heb ik het uiteindelijk toch gedaan. Maar helaas, geen prins… Wel een grappig verhaal en leuke foto’s.
Verder hebben we heerlijk op grote stenen in de zon gelegen aan de Coppenamerivier. Gelukkig geen happen uit ons lichaam door piranha’s! Ook heeft Venski nog faya sitong voor me gezocht. Dit zijn stenen waarmee je in een cirkel over de grond moet wrijven. Hierbij wordt een liedje gezongen in het Sranan. De steen wordt dan zo heet, dat hij brandwonden veroorzaakt. Vroeger werden deze stenen gebruikt om kinderen van slaven te straffen als ze niet goed hun best deden. Ik heb er nog steeds een rood plekje van in mijn handpalm staan!
Omdat we Venski de hele dag aan zijn hoofd hebben gezeurd om een kampvuur, moesten we zelf mee om hout te sprokkelen. Dit leek letterlijk in het water te vallen, want voor de derde keer kwam het met bakken uit de lucht vallen. Maar Venski liet zich niet kennen en heeft toen het droog was het natte hout aan het branden gekregen, zodat we tot een uur of vier ’s nachts aan het kampvuur hebben kunnen zitten. Weer een avond voor in de boekjes, onder het motto: ‘Het is makkelijker om tot vier uur ’s nachts op te blijven, dan om vier uur ’s nachts op te moeten staan.’ Je kunt al raden dat de meeste mensen de volgende dag erg stil waren, haha.
Maar het was helaas al tijd om te gaan, na een heel mooi weekend. De tassen werden gepakt en de boten werden geladen. Godzijdank hadden we tijdens de terugweg een heerlijk zonnetje boven ons! De busreis heb ik niet helemaal meegemaakt, omdat ik wat slaap moest inhalen van de nacht ervoor.
We zijn onderweg nog even gestopt vlak voor Zanderij, waar het vliegveld van Suriname zich bevindt. Hier heeft in 1989 een vliegtuigramp plaatsgevonden. Er lagen nog een aantal wrakstukken als blijvende herinnering aan de ramp.

We hebben het met z’n allen zo gezellig gehad, dat we besloten hebben om morgen met de hele groep voetbal te gaan kijken. We hebben van de wedstrijd van vrijdag namelijk niks mee gekregen, omdat de in de bushbush zaten waar niemand bereik had. Dus wij gaan morgen een feestje vieren, of we nu winnen of verliezen. De oranjegekte heerst hier trouwens ook, heel grappig om te zien.

Kortom, een heel mooi weekend dat grote indruk heeft gemaakt!

Vrijdag vertrek ik alweer naar Curacao, dus volgende week zal ik wel weer met sterke verhalen en mooie foto’s komen. Ik vermoed met mooie stranden en een blauwe zee.

Tot snel!
Bosi Inge