Puppy love

Time flies, het weekend is weer aangebroken. We komen tijd tekort hier, de weken vliegen voorbij. Ik ben gewoon al ruim een maand in Suriname!

De regentijd is hier nu echt begonnen… We zeuren in Nederland als het regent, maar ik denk dat ik de regen als ik terug ben niet eens meer voel. Hier stort het echt uit de hemel, alsof iemand emmers water leeg aan het gieten is. Laatst moest ik met Michèlle door de regen terug naar huis fietsen. Ik had een poncho aan, maar was evengoed totaal doorweekt. Eenmaal thuis werden we flink uitgelachen door Félice en Evelien, die net voor de bui thuis waren. Na zo’n regenbui staan de straten blank. Ik stond gewoon tot mijn enkels in het water, na 5 minuten regen. Gelukkig duurt zo’n bui niet de hele dag en hadden Evelien en ik nog tijd om even lekker te shoppen.
Qua salsa hebben we de smaak nu flink te pakken! Op donderdag kunnen we oefenen in Havana en op vrijdag gaan we naar ’t Vat. Gisteren moesten we afdansen, wat voor de nodige spanning heeft gezorgd. Alsof we weer op zwemles zaten en moesten afzwemmen. Helaas geen snoepzakje na afloop en een filmende vader langs de kant…
Maaaaaarrrr, *tromgeroffel*, hang de vlag uit! We zijn gisteren allemaal geslaagd voor Salsa 1!! Dus met het papiertje op zak hebben we uiteraard nog een paar dansjes gewaagd om het te vieren.
Het weekend was weer genieten. Elk weekend lijkt wel een minivakantie, waarin we alleen maar leuke dingen doen en het land steeds beter leren kennen.
Op vrijdag hebben we zelf een tourtje in elkaar gezet. Met onze vaste taxichauffeur Brian, zijn we eerst naar de vlindertuin gereden. Erg leuk om te zien hoe de vlinders een gedaanteverwisseling ondergaan van rups tot vlinder. We hebben het beestje in alle stadia bekeken. De cocons zijn er in alle soorten en maten, er zijn zelfs gouden! En de vlinders zelf, mooi! Ze fladderen om je heen, zoals je het in tekenfilms altijd ziet wanneer iemand verliefd is.
In de vlindertuin kweken ze ook schildpadden en slangen. De minischildpadjes mochten we vasthouden. En wat waren ze schattig! De slangen waren iets minder schattig, die hebben we dus maar veilig achter het glas gelaten.
Toen we uitgekeken waren in de vlindertuin, zijn we verder gereden naar de Colakreek. Ik sta er nog steeds van te kijken dat ik dat water in gegaan ben. Het was ongelogen net zo donker als cola en de vissen zwommen om je heen. Gelukkig hadden we luchtbedjes bij ons, zodat we heerlijk op het water konden drijven. Dit was wel nodig, want het was donderdagavond erg laat geworden. Of misschien kan ik beter zeggen: Het was vrijdagmorgen erg vroeg geworden. Evelien en ik lagen om 6.30 uur namelijk pas in bed. Mijn wekker gaf aan: ‘Alarm ingesteld voor 1 uur en 1 minuut vanaf nu’. Kort nachtje dus. Maar dit mocht de pret niet drukken. We konden lekker bijslapen op een luchtbedje. Ik viel naast onze tassen in slaap en werd zo’n 100 meter verder weer wakker op het water. Lekker bijgekleurd gingen we weer naar huis. Heerlijk mee blèren met Hollandse hits, die Brian speciaal voor ons op zet. Haha, hij kan ze zelf ook mee zingen! ‘Het is een nacht’, ‘Hou me vast’, ‘Heb je even voor mij’, niets ontbreekt aan zijn collectie.
Zaterdagmiddag heeft Eline, de biebjuf, heeft ons ‘s middags meegenomen naar Commewijne. We hebben daar heerlijke Javaanse snacks geproefd. Ofja, heerlijk. Ongeveer alles wordt gemaakt van kleefrijst. En het heeft me toch een kleurtje! Het was leuk om een keer geproefd te hebben, maar Javaanse snackdag wordt geen routine voor ons.
Natuurlijk was de zondag ook al helemaal volgepland. Vol goede moed stonden we vroeg op om naar de zangvogelmarkt te gaan. We hoorden namelijk dat dit de moeite waard was om eens gezien te hebben. Wij kwamen in alle vroegte aan op het Onafhankelijkheidsplein. En wat zagen we? Juist ja, helemaal niks… Er stonden welgeteld vijf mannen op het plein en er zaten wat vogeltjes in een kooitje. We spraken één van de mannen aan om te vragen wat de bedoeling was. Hij zei: ‘We zijn volle bak aan het trainen’. Hahaha, zei hij echt ‘trainen’? De mannen stonden wat te kletsen en naar hun vogeltjes te kijken. Het vogeltje dat het meeste tjilpte, had gewonnen. Lekkere training dus!
’s Middags zijn we met onze huisbaas Imro naar Saramacca gereden. Hij heeft daar nog een huisje en een groot stuk land met fruitbomen en andere gewassen. Hij wilde dit graag een keer aan ons laten zien. En hij had niet overdreven. Zijn gebied is 10.2 hectare groot. Zijn overbuurjongetje Shivam, die hem opa noemt, heeft ons een korte rondleiding gegeven. Hij vond het leuk dat we er waren, want er wonen namelijk geen kinderen om mee te spelen en hij heeft ook geen broertjes of zusjes. Hij is dus vaak alleen. Na een bezoek aan Saramacca was de dag alweer zo goed als om.
En toen was het weekend alweer voorbij, een nieuwe stageweek stond voor de deur. We hadden gepland veel te gaan schilderen en de mediatheek in te richten. Helaas regent het ’s middags erg veel, waardoor we hier niet aan toe komen.
Over stage: De kinderen hebben in mijn klas veel vrije tijd. Wanneer ze klaar zijn met hun werk, mogen ze iets voor zichzelf gaan doen. Een schrijfles duurt hier bijvoorbeeld 1,5 uur, waarbij de kinderen zes woordjes moeten schrijven. Je kunt je wel voorstellen dat de meeste kinderen hier geen 1,5 uur over doen. Lessen geeft mijn mentor niet graag uit handen, maar ik grijp wel veel mijn kans om kinderen liedjes, dansjes, versjes en spelletjes te leren. Oma, ik heb het liedje ‘Ik heb een stuiver in mijn hand’, aangeleerd en hier een spelletje mee gedaan. En kinderen van De Klink: mijn stageklas in Suriname kent ‘Hai lo, chica lo’ nu ook! Als het lukt zal ik het filmpje online zetten.
Ik ben verder constant bezig met het extra begeleiden van kinderen. Dit hebben ze heel erg nodig. Ook van de persoonlijke aandacht genieten ze enorm. Dit zijn ze niet zo gewend, want de lessen worden namelijk allemaal klassikaal gegeven.
Ik geef hier dus minder les dan in Nederland, maar ik leer mezelf wel goed kennen. Ik besef en leer hierdoor waar ik waarde aan hecht als juf.
Ohja! Op school zijn er drie zwart/witte puppy’s geboren. De straathonden lopen namelijk gewoon over het schoolterrein. Eén van de pups is helaas al overleden aan wormen. De andere twee beestjes gaan natuurlijk van hand tot hand. Heel apart, want de kinderen hebben in hun ene hand een vette hap, die ze op school kunnen kopen en in hun andere hand staan ze met een puppy.
De kleine beestjes zijn nog maar een paar weken oud en gaan het niet redden als ze op school blijven. Wij hebben besloten om ons te ontfermen over de pups. We hebben navraag gedaan bij een dierenarts en zij hebben ons tips gegeven. Onze taxichauffeur Brian gaat de pups in huis nemen en ze verzorgen. Suggesties voor namen???

Zo, dit was het weer. Fanny vindt mijn verhalen te lang worden. Dus ik zal maar stoppen met schrijven, al zou ik een heel boek kunnen schrijven over mijn ervaringen.

Mo syi!